Geboren in een familie van elektrotechnische en mechanische ingenieurs in Iran, legde Bahare al vroeg een flink talent voor wiskunde en natuurkunde aan de dag. Maar ze had ook een groeiende belangstelling voor toneel, beeldende kunst en muziek.
‘Bij mijn studiekeuze ging het mij erom die twee werelden te verbinden, een brug te slaan tussen die twee. Gelukkig begrepen mijn ouders dat en ze juichten het toe dat ik architectuur koos.’
Na haar bachelor aan de Shahid Beheshti Universiteit in Teheran wilde ze een master doen aan de TU in Delft om meer te weten te komen van bouwtechnologie. Voor haar afstudeerproject deed ze succesvolle proeven met ultra-dun glas voor gevels, die met een daarin verwerkt metalen element van vorm kunnen veranderen, om bijvoorbeeld automatisch te ventileren.
‘Dat extreem dunne, slimme glas wordt in mobiele telefoons gebruikt, niemand wist wat het in de architectuur zou doen. Het was vreselijk spannend, maar het werkte dus, echt spectaculair.’
Het beviel haar in Nederland, maar het was aanvankelijk lastig een baan vinden die haar voorliefde voor vernieuwende constructieve technologie kon koppelen aan ontwerpvrijheid? Het antwoord vond ze, na een paar omzwervingen bij ZJA.
‘Maar het is niet alleen die nauwe en stimulerende band tussen architectuur en technische vernieuwing die maken dat ik me thuis voel, het zijn ook de mensen. Het is een beetje als een familie.’
Naast haar werk reist ze graag, ze houdt van schilderen en fotografie. Ze maakt fietstochten en speelt op de Iraanse setar, een viersnarig luit-achtig instrument.